നാടകാന്തം..

ഒരു നാടകവും.....
അരങ്ങേറാത്ത വേദിയിലാണു ഞാനിന്ന്.....

പേന മുറുകെപ്പിടിച്ച് ശോഷിചു പോകുന്നു വിരലുകള്‍,
മൌനം മുരുകി ഇടുങ്ങുന്നു മനസ്സ്,

ഒരു വേള-
ചിന്ത്കള്‍ക്കപ്പുറമായിരിക്കാം ജീവിതാന്തം....

നടീനടന്മാര്‍-
അരങ്ങൊഴിയും മുന്നം-
ആദ്യരംഗമെഴുതട്ടെ ഞാന്‍.....

തുടങ്ങും മുന്നം അവസ്സാനിച്ച -
ഒരു നാടകമാവതിരിക്കാന്‍...............

ജീവിതം പോലെ നിശ്ചലമായ-
വേദി....
മനസ്സ്,
അവസാനിക്കാത്തരംഗത്തെക്കുറിച്ചുള്ളചിന്തയിലാണു,
തുടക്കം അറിയാതെഴുതിയ തിരക്കതയില്-
അവസ്സാനം കാണാനാവാതെ -
മഴ പോലെ പെയ്യുകയാണു ഞാന്‍...........

കൊയ്ത്ത്,

വിതക്കാതെ കുയ്യുന്നവന്‍റെ-
കാലം.........
ഓരോ കതിരിലും
ഒരായിരം സ്വപ്നങ്ങള്‍ പതിയിരിക്കുന്നില്ലേ?

ഓര്‍ക്കുക....

നിങ്ങള്‍ കതിരാവും മുന്നം-
കൊയ്തെടുത്ത-
വന്‍ ഞാന്‍........

കടം കൊണ്ട് കണ്ണീരു തേവി നനച്ചവന്‍(പിതാവ്)-
പോയി,
പൂര്‍ണ്ണമാവാന്‍ കാക്കാതെ കാമുകിയും.

ജീര്‍ണ്ണത വളമാക്കി-
വളര്‍ന്നവരെല്ലാം എന്നെ മറന്നു പോയ്.....

അരിമണിയാകാതെ-
വന്നലയായ്;
വയല്‍ക്കാറ്റില്‍ ലയിച്ചവന്‍ ഞാന്‍;

തേക്കുപാട്ടു കേട്ടുണര്‍ന്നവന്‍-
കൊയ്തു പാട്ടു കാക്കാതെ,
പോകുന്നു.

ഇനി
നിങ്ങ്ളു കൊയ്തോളൂ-
ഞാന്‍ പ്രാകി യില്ലാതാക്കിയ വയലുകള്‍.........

ആത്മാവ്....

ആത്മാവ്,
സൂര്യനപ്പുറമാണോ ഞാന്‍?..
എനിക്കപ്പുറമാണോ സൂര്യന്‍?..

എന്തായാലും-
എല്ലാത്തിനുമപ്പുറം എന്തോ ഒന്നുണ്ട്,

നീ മരിക്കും
സ്പഷ്ടമാണ്-
അതു മാത്രമേയുള്ളു,
അതു മാത്രം സ്പഷടമായി.....

പക്ഷേ..
നീ മരിക്കാതെ നില്‍ക്കും
വാക്കുകളില്‍
ഓര്‍മകളില്‍......

ആ ഓര്‍മ്മകളും വാക്കുകളുമാണോ? ആത്മാവ്.........

നീ നട്ടു നനച്ചു വളര്‍ത്തിയവ,
നിന്നോര്‍മ്മയുണര്‍ത്താറുണ്ട്.....
അവയിലും നിന്നാത്മാവുണ്ടോ?

വയല്‍ക്കാറ്റില്‍ നിന്‍റെ ഗന്ധമുണ്ട്,
തേക്കുപാട്ടില്‍ നിന്‍റെ സ്വരമുണ്ട്,
ഇന്ന് എന്‍റെ ആത്മാവിലും നിന്‍റെ -
അംശമുള്ളതു പോലെ......

ജീവിതാന്തം

ഒരു നാടകവും.....
അരങ്ങേറാത്ത വേദിയിലാണു ഞാനിന്ന്.....

പേന മുറുകെപ്പിടിച്ച് ശോഷിചു പോകുന്നു വിരലുകള്‍,
മൌനം മുരുകി ഇടുങ്ങുന്നു മനസ്സ്,

ഒരു വേള-
ചിന്ത്കള്‍ക്കപ്പുറമായിരിക്കാം ജീവിതാന്തം....

നടീനടന്മാര്‍-
അരങ്ങൊഴിയും മുന്നം-
ആദ്യരംഗമെഴുതട്ടെ ഞാന്‍.....

തുടങ്ങും മുന്നം അവസ്സാനിച്ച -
ഒരു നാടകമാവതിരിക്കാന്‍...............

ജീവിതം പോലെ നിശ്ചലമായ-
വേദി....
മനസ്സ്,
അവസാനിക്കാത്തരംഗത്തെക്കുറിച്ചുള്ളചിന്തയിലാണു,
തുടക്കം അറിയാതെഴുതിയ തിരക്കതയില്-
അവ്സ്സാനം കാണാനാവാതെ -
മഴ പോലെ പെയ്യുകയാണു ഞാന്‍...........

മറക്കാനായ്

കഴിഞ്ഞ തിങ്കളാഴച എന്‍റെ സഹോദരീ ഭര്‍ത്താവു മരിച്ചു അപകടമരണമായിരുന്നു.....
എഴുതിയതിങ്ങനെയാണു......
ഇതെന്‍റെ മിഴി വെന്ത ഓര്‍മകളാണ്......
ആസ്നേഹം മറക്കാന്‍ മാത്രം ഇത്തിരി കണ്ണു നീരില്‍........


ഇന്നലെ മുതല്‍-
രംഗം ഇരുളുകയാണ്.........

അവസ്സാന രംഗം,
മോര്‍ച്ചറിയിലെ മൂകത,
ആകാശം നഷ്ടപ്പെട്ട ഭൂമി പോലെ-
നിശ്ചലമായ ജഢങ്ങള്‍,
അഗ്നിയെ പുണര്‍ന്നുറങ്ങാന്‍ വെമ്പുകയാണു.....

കണ്മുന്നിലൂടെ-
ആംബുലന്‍സുകള്‍ സൈറണ്‍ മൂഴക്കിപ്പായുന്നു,
അപകടഭീതിയില്ലാതെ അവര്‍ അവസ്സാനയാത്രയിലാണു.

ജഢങ്ങള്‍ തിന്നുന്നമണ്ണിനു മനസ്സുണ്ടോ?..!

അവന്‍റെ ഓരോരംഗത്തിലും-
യുധ്ദമായിരുന്നു....

പട്ടിണീയോട്,
രോഗങ്ങളോട്,
ജീവിത ദുരിത്ങ്ങളോട്,

ഞാണ്‍ പൊട്ടിയവില്ലില്‍ നിന്നും-
തൊടുത്ത അസ്ത്രങ്ങളെല്ലാം-
കാല്‍ചുവട്ടില്‍ തന്നെ കിടക്കുന്നു.....

അവന്‍,
“സ്വപ്നങ്ങള്‍ വിതച്ച വയലില്‍ നിന്നും-
ഒരു കതിരു പോലും കൊയ്തെടുക്കാതെ.......
അവസ്സാന രം ഗവും ആടിത്തീര്‍ത്തു”

ചിലപ്പോള്‍,
രംഗത്തെ മഞ്ഞ വെട്ടത്തില്‍-
പുഞ്ചിരിയോടെ യാധാര്‍ത്യങ്ങളെക്കുറിച്ചു പറയും,

അരുണഭമായ-
സ്വപ്നങ്ങള്‍ മിഴിയിലൊളിപ്പിച്ചു-
ഒരു പിടിച്ചോറിലെ ഓരോവറ്റിലും-
യാഡാര്‍ത്യത്തിന്‍റെ മണമുണ്ടെന്നു പറയും...

മോര്‍ച്ചറിയിലെ ഇരുണ്ട ഇടനാഴിയില്‍
ചതഞ്ഞ നെഞ്ചുമായ് ചേതനയറ്റു കിടക്കുംബോഴും,
അവന്‍റെ ദേഹത്തു മണ്ണിന്‍റെ മണം ഉണ്ടായിരുന്നു...

എന്നു മരണത്തെ വെറുക്കുന്നവനേ മരണം മുഖം കൊടുക്കൂ.......

ഒന്നോര്‍ക്കുന്നു,
നാടകാന്തത്തില്‍ ഇരുണ്ട രംഗം-
മോര്‍ച്ചറിയോ,..ചിതയോ,.. സെമിത്തേരിയോ..,
ആയിരിക്കും.

ഹര്‍ത്താല്‍

പട്ടിണിക്കാരനെന്തു ഹര്ത്താല്.....
കരഞ്ഞു മിഴിവെന്ത്,
കരൾ മരച്ച്,
എന്നും ആകാശം നോക്കിയിരിക്കുന്നവർക്കെന്തു ഹര്ത്താല്,

ആകാശം ചുമന്നു നടുവൊടിഞ്ഞവനോട്,
ഭൂമിക്കെന്താവലാതി പറയാന്,
ഭൂമി അവനെ ചുമക്കുന്നു അത്രതന്നെ,

റോഡു തടയാനാവും നിങ്ങള്ക്ക്,
കടയടപ്പിക്കാനാവും,

മിഴിനീരു തടയാനും,
എന്റെ കരളിലൂടോടുന്ന-
വേദനകളെ തടയാനും-
നിങ്ങൾക്കാവില്ലെന്നെനിക്കറിയാം,


എങ്കിലും...,
നടുറോഡിലും കുഞ്ഞു പിറക്കുന്ന,
ഹര്ത്താല്,
നീ പെയ്തിറങ്ങുമ്പോള്,
ഒരിക്കലും വിശപ്പറിയാത്ത-
വര് പോലും വിശപ്പില് നനയുന്നു,


ഒരിക്കലും പരസ്പരമറിയാത്തവര്-
പ്രണയം പങ്കു വക്കുന്നു,


നീ വിശുദ്ദയാകുന്നപ്പോള്,

നീ വന്നാലുമില്ലേലും,
ഞാനുരുളും ഒരു ക്ലോക്കു പോലെ...............

ഹര്‍ത്താല്‍

ചുവരെഴുത്തുകള്‍........
മഞ്ഞ പേപ്പറില്‍,
പടര്‍ന്ന ചുവപ്പു മഷി ചോരയാണോ?.....

ഹര്‍ത്താല്‍...
ഒന്നും ചെയ്യാനില്ലാത്തവര്‍,
വെറുതെയിരിക്കുന്നവരുടെ നേര്‍ക്കെറിയുന്ന-
നിസ്സഹായതയുടെ മഴു ഹര്‍ത്താല്‍.


രാജാവു നഗ്നനാണെന്നിന്നാരു പറയാന്‍,
ഒരു ബാല്യവും കാഴ്ചയറിയുന്നില്ല,
പിന്നെവിടെനിന്നു വരും നിഷ്കളങ്കതയുടെ-
വാക്കുകള്‍......

അവരെറിഞ്ഞ കല്ലു കൊണ്ടത്,
എന്‍റെ മനസിന്‍റെ
സുതാര്യതയിലേക്കായിരുന്നു,

ജലപീരിങ്കിയും,
കണ്ണീര്‍വാതകവും,
പാവപ്പെട്ടവന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍,
കലരുംബോള്‍,
അരും കൊലയുടെ വഴിക്കാഴ്ച്കളില്‍,
ജീവന്‍ ആരൊക്കെയോ-
പറിചെടുക്കുമ്പോള്‍,

വേണ്ട ,
ഇനി വേണ്ട,
ഹര്‍ത്താല്‍ നീ വരുന്നതിന്‍ മുന്നം,
ആത്മാഹൂതിയുടെ,
മരക്കൊമ്പിലേക്കു ഞാന്‍,
കയര്‍ക്കുരുക്കെറിയുന്നു........